دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران در سوم خرداد ۱۴۰۲ توفیق این را داشت که برنامه نکوداشت یکی از شهیدان شاخص راه آهن و قدردانی از خانواده شهید را در اختتامیه هشتمین کنفرانس پیشرفت های اخیر در مهندسی راه آهن برگزار کند.
سردار کوثری، متواضعانه در این برنامه شرکت کرد و نکاتی از مجاهدت های این سردار شهید را بیان نمود. او وجود انسانهای متخصص، متعهد و فداکاری چون سردار شهید نوری را عامل اصلی پیشرفت و توسعه هر کشوری قلمداد نمود که هستی خود را خالصانه فدای کشور خود کردند.وی قبل از انقلاب تکنسین راه آهن سراسری ایران بود. بعد از پیروزی انقلاب، درجایگاهی دیگر و در نقاطی که برای دفاع از انقلاب ضرورت بیشتری داشت، با لباس بسیجی حضور می یافت.البته هیچگاه از راه آهن جدا نشد. وقتی مسیر راه آهن در جنوب غرب بمباران می شد با حساسیت مسائل را دنبال می کرد و جهت بازسازی مسیر تلاش می نمود.وی در بخش دیگری از سخنان خود شهید و همسرش را همچون دو رفیق توصیف کرد که در راه خدا جهاد می کرده اند.وی نحوه جانبازی و شهادت سردار شهید را در جنگ، همچون رشادت های قمر بنی هاشم در کربلا تصویر کرد.وی دست راست خود را در عملیات والفجر ۱ تقدیم انقلاب کرد. و کتف دست چپ شهید در خلال تردد او بین اندیمشک و مهران در سال ۶۵ جهت آزادسازی مهران آسیب شدید دید. وی در این دوران جانشین فرمانده لشکر ۲۷ محمدرسول الله بود.از دست دادن دست راست و آسیب شدید به دست چپ، وی را از مجاهدت در راه خدا بازنداشت و با قراردادن گوشی تلفن بین بازو و سر، کماکان به پیگیری امور جنگ می پرداخت.وی حکم معاونت فنی راه آهن که برای ایشان زده شده بود و تلاش های که برای تسویه و بازگشت ایشان به تهران می شد را قاطعانه نپذیرفت و گفت من به جبهه نیامده ام که بخواهم برگردم.او نحوه اذن حضور در خط مقدم گرفتن او را از فرمانده اش در بهمن ۶۵ در عملیات کربلایی ۵، همچون اذن گرفتن شهید عباس ورامینی از فرمانده خود شهید همت توصیف کرد که با چشمانی پر آب و از ته دل اصرار به حضور در خط مقدم می کرد.وی به خط مقدم رفت و هنگامی که در حال بازگشت از خط بود روی پل کانال ماهی بدلیل اصابت ترکش به سر و سینه آسمانی شد.